Ní fhéadfadh Baile an Dá Chab a bheith níos éagsúla le fuinneamh thar na bearta Bhéal Feirste. Chuireamar páirceanna droimneacha in áit sráideanna fuadracha, timpeall 270 duine in áit na mílte duine agus slí mhaireachtála shuaimhneach, chiúin in áit cathrach corraithí. Maidir linne, suaitheadh ​​cultúir a bhí ann, le smaointe, comhráite aisteacha agus machnamh croíúil eadrainn agus ealaíontóirí agus pobal an tsráidbhaile. Ar dtús, bhí sé ar intinn agam féin agus Rachel an t-eispéireas seo a úsáid mar spás chun saothar a chruthú, chun díriú ar ár gcuid oibre agus chun spreagadh a lorg. Mar sin féin, laistigh de chúig nóiméad tar éis dúinn teacht isteach bhí a fhios againn go mbeadh sé i bhfad ní ba thábhachtaí. Cuireadh fáilte romhainn mar chomhluadar, le miongháire cairdiúil, comhráite cruthaitheacha dochreidte agus fíor-oscailteacht chun tacú linn gach unsa draíochta a bhrú amach as ár dtaithí ann. Cuirtear muintearas ar fáil d’ealaíontóirí, don fhoireann agus don lucht féachana in Ionad Dhún Cairn agus léirítear tábhacht na n-ealaíon agus meas orthu a chreid mé nach bhfeicfeá ar an oileán seo, ach go tobann, bhí pobal in Levi’s Corner House a chuir an muintearas céanna sin ar fáil.

Chaith muid an tseachtain ag glacadh go hiomlán leis an sráidbhaile agus ag bualadh le roinnt ealaíontóirí iontacha, cairdiúla agus fáiltiúla, iad go léir le disciplíní, cur chuige agus smaointe éagsúla agus grá comhroinnte dá dtírdhreach, dá muintir agus don tsaoirse chruthaitheach. Bhí mé ar mo shuaimhneas leis an méid a bhí i bpáirt agam le péintéirí, fíodóirí, sealgairí, ceoltóirí agus pobal Bhéal an Dá Chab a bhí chomh fada ar shiúl ó mo thaithí saoil roimhe seo.

Nuair a tháinig ár bpobal féin ó Ionad Dhún Cairn chun a bheith linn agus “Gabháil Cumhachta Bhéal Feirste” a sheachadadh, mhothaigh mé an-bhródúil. Rud uathúil agus fíorthábhachtach ab ea féachaint ar an dá thaobh dár n-oileán a nascadh lena chéile, ár stair a phlé agus bualadh le chéile le meas, le hiontas agus le dearcadh cruthaitheach roinnte. Tá sé fíordheacair cur síos a dhéanamh ar rud éigin a théann go croí ionainn, ach is féidir linn a rá go sábháilte, ní hamháin gur shaibhrigh an taithí seo tírdhreach cultúrtha agus cruthaitheach an dá áit, ach gur fhág sé cairdeas nua agus tuiscint níos doimhne ar a chéile sinn.

I ndomhan ina mbíonn ealaíontóirí seasta in aghaidh a chéile, in iomaíocht le haghaidh maoinithe agus ag troid le haghaidh lucht féachana agus poiblíochta, fágann spásanna mar an chónaitheacht seo lorg láidir orainn. Mhothaigh mé den chéad uair le fada an lá gur tugadh spás dom chun ceangal a dhéanamh leis an gcruthaitheacht gan srianta ionchais nó iomaíochta. Bhí mé in ann siúl taobh le mo chomh-ealaíontóirí agus labhairt go hoscailte faoi cad a chiallaíonn sé féachaint ar ár gcuid oibre ar bhonn gairme. Bhí an t-am agus an spás agam chun tumadh go domhain isteach i bpobal cruthaitheach agus ceisteanna a chur, éisteacht agus foghlaim gan teorainneacha.

Tá a fhios agam go bhféadfadh sé a bheith mí-ionraic uaireanta nuair a éilíonn ealaíontóirí go bhfuil na cineálacha seo eispéireas fíor-chlaochlaitheach agus cumhachtach. Mar sin féin, táim iontach buíoch a rá gur fhág mé Béal an Dá Chab le cairde agus dearcadh nua a mhúnlóidh mo chuid oibre go leanúnach anois agus i bhfad amach anseo. Fuair ​​​​mé meas nua ar na pobail chruthaitheacha a neartaíonn muid mar dhéantóirí agus níos mó bróid fós as ár n-oileán comhroinnte, as an obair a dhéanaimid agus as an tionchar iontach atá ag Ionad Dhún Cairn ar mo ghairm bheatha agus mo cheird.

Tá ealaíontóirí, ceoltóirí agus déantóirí aonair tábhachtach, ba chóir iad a chothú agus is gá tacaíocht leanúnach a thabhairt dóibh. Mar sin féin, ba é an rud a mhúin an chónaitheacht seo dom ná go bhfuil spásanna comhroinnte, eagraíochtaí bunaithe ar luachanna agus pobail chruthaitheacha mar chroílár náisiún saibhrithe. Le haghaidh réabhlóide cruthaithí a bhfuil an chumhacht aici scéal ár dtíre a athrú ó bhonn, is gá seasamh taobh le chéile, comhoibriú agus ár ndifríochtaí a cheiliúradh. Tá súil agam go dtabharfar bronntanas an eispéiris seo do níos mó ealaíontóirí agus táim ag súil le féachaint cá rachaidh mé féin agus mo chomharsana i gCorcaigh amach anseo.

The ties that bind us.

By Aoibh Johnson.

—

It’s a tale of love that I’ll tell you.

One of great romance.

Of an unlikely pairing of places,

Unearthed by sparkling chance.

You see there once was an urban jungle,

A city, with a fierce heartbeat.

One full of passion and grit and hope,

A place that history didn’t defeat.

Belfast was the places name,

Béal Feirste, some might say.

A place where people from every nook of the earth,

Have placed a pillow for their head to lay.

And this place felt fulfilled and perfect,

It longed for nothing, it was whole.

With music, poetry and a sea of hearts,

It had an electric pulse, a deep soul.

But in recent years there was a change.

A yearning to connect with something new.

A desire to hold the hands of others,

To reach further than the city skyline view.

So the city started listening,

For the call from across the land,

And a sweet sound echoed across the hills and valleys,

And they reached out their urban hand,

And they stretched across the country,

7 hours or so until they found the source.

A colourful, glistening community of art,

It was, Ballydehob of course.

And the two places looked at one another.

So different on the surface.

Gazing up and down at the visuals,

Made the two of them feel a bit nervous.

You see Belfast was bold and brash.

It had 100s of thousands of people.

It had an abundance of front doors, chimneys and windows,

Footpaths, peace gates, steeples.

And Ballydehob, well it was quite different.

270 or so, they do say.

They’ve got hedgerows for miles, crashing oceans and tides,

And time feels slower in a day.

But the two places stared at one another.

Figuring out how to be.

And just as they thought about turning and running,

The two places began to see.

That the bones of their being were the same.

Their heartbeats were in sync.

Their hands fit perfectly together,

Both their sunsets were often pink.

And so they thought they might give it a go.

Explore this unlikely pairing.

The magic of Antrim with the beauty of Cork,

Feels exciting, new, like we’re daring,

To show this island that it’s possible,

To see your reflection in others.

To understand that regardless of history,

We deeply need one another.

And so this romance that has been forged,

Continues to find its fire.

The light and warmth is glowing,

And we’re only starting with this pyre.

We’re unearthing our deeply rooted connections,

That we lost along the way.

We’re crafting strong, new ties,

To bind us for every future day.

So here’s to this landscape romance,

A better love story never was told,

To Ballydehob and Béal Feirste,

May the fire never run cold,

May we always share in our passion,

For championing creatives minds,

How lucky are we, to have been here first,

To see the ties bind.